به گزارش خبرنگار زریوار خبر به نقل از کردتودی، دلم برای انقلاب می‌سوزد. انقلابی که شعارهایش جهانی شده است، اما در داخل به بهانه‌های مختلف ادعا می‌شود که این گفتمان هرچه ناب‌تر خریدارش کمتر است.

دلم برای بچه‌های انقلاب می‌سوزد که به هواخواهی نظام، مرغ عزا و عروسی انتخابات می‌شوند و همیشه از آن‌ها انتظار است که باشند؛ ولی کوتاه بیایند، تا خاکستری بر باد نرود.

دلم برای خودمان می‌سوزد که دنبال کار جهادی می‌رویم؛ ولی به‌وقت نظرخواهی، کسی ما را داخل آدم حساب نمی‌کند؛ چرا که با عشق به وطن نشان دادیم که همیشه پای نظام هستیم.

دلم می‌سوزد که سرمایه‌های انقلاب، به بهانه‌های نه‌چندان صحیح در چنگال شایعات پرپر می‌شوند. هرچند که زمزمۀ شهید آوینی را هم می‌شنوم که می‌گوید: «حزب‌اللهی بودن را با تمام تراژدی‌هایش دوست دارم.»

یادداشت: نسا خلیلی