به گزارش خبرنگار زریوار خبر، این‌بار از کتابی که حتی اسمش را یادم نیست، می‌نویسم. اما مهمتر از نام کتاب، پیامی بود که از محتوای آن در ذهنم باقی‌مانده است. آنجا که از شکل مواجههٔ برخی از دخترها یا پسرها با شکست عشقی اینگونه نوشته بود: «انسان برای زنده‌ماندن نیاز دارد که دنبال جواب در شکست‌هایش باشد. از آنجا که نمی‌تواند از خود انتقاد کند و خودش را مقصر بداند، به همین دلیل در این نوع شکست‌ها، او خود را مقصر نمی‌داند و نتیجه این می‌شود تمام پسرها غیرقابل اعتماد هستند یا بالعکس.»

جبههٔ انقلاب در عدم اجماع یا احتمال برد با اجماع نیز به رویکرد مشابه جمله‌ی بالا رسیده است. وقتی به شنبه تحلیل‌ها رسیدیم، همه مقصر شدند الا خودمان و طیف زید و عمری که در آن بودیم. شاید، اگر هرکسی از خود انتقاد می‌کرد نه آنکه دیگری را مقصر بداند، فضای زیباتری را در پیش داشتیم.

و ای بسا، در این بازه زمانی لازم نیست حتما آسیب‌شناسی کنیم. اگر اتحاد و همدلی به وجود آمده را حفظ کنیم و در خدمت انقلاب به صورت متحد به کارگیریم، به اتفاق بتوانیم جهان را هم بگیریم. متفاوت ببینیم.

یادداشت: نسا خلیلی